viernes, 28 de septiembre de 2012

Vamos equipo!

Para lograr los objetivos lo importante es siempre el equipo. Y nosotros lo hemos conseguido. 1500kms hasta Marrakesh, que nos recibio con lluvia ayer.

Nuestro equipo empieza por nosotros dos, nuestras piernas y nuestras cabezas han respondido a todo lo que nos ha salido por delante. Unas veces mejor que otras, claro. No se si alguien tiene pensado hacer algo asi alguna vez, pero os explicamos el equipo que nos ha acompanyado estos dias:

- Marin y Arkansas: nuestras bicis, recogidas de amigos, fabricadas probablemente el mismo anyo que el primer Madelman, que con un poco de lubricante, unos bidones mas grandes (de 900cc), dos cubiertas nuevas y el relojito cuentakilometros (gracias a la perseverancia de Rakel) nos han traido hasta aqui, algun chirrido de fondo incluido.

- Unas alforjas Intox, no impermeables, que han aguantado bien (en mi caso llevan a cuestas tambien un camino de Santiago).

- Tienda de campanya Ferrino Nemesis 2, un poco pequenya para los dos cuando metiamos todo dentro, pero colocados como en el tetris, ha ido perfecta. Y dos sacos ligeros, temperatura de comfort 13°, aunque alguna noche hemos dormido con la ropa de abrigo.

- Coulottes de bici, 2 cada uno, mas unos pantalones apres-velo (toma frances). Lo mismo para las camisetas, unas zapatillas Keen para descansar los pies por la noche, una toalla, el neceser minimo y un botiquin completo. Y los cascos para la bici, aunque os juro que somos los unicos en todo Marruecos que llevan casco, incluyendo motos.

- Y la camara de fotos de ama, una Olympus compacta, junto con los moviles, por si hay alguna emergencia. Y bien cubiertos por un seguro de World Nomads.

Todo esto nos ha dado un viaje inolvidable, un regalo para nuestros sentidos. Rakel viaja manyana hacia Barcelona, despues de donar a Arkansas a alguien que encontremos por la calle (ya rechazamos un burro y otras ofertas a cambio durante el viaje). Yo sigo con Marin hacia Ouazazate, y luego ya vere que hago. Los que me querais seguir, aqui esta mi blog: http://lacradehierro.blogspot.es

Dia 19: Essaouira - Chichaoua: 105kms

Nombre en clave Chihuahua. Essaouira nos regalo una cena en un restaurante familiar de la medina, donde probamos el couscous, y una noche en calma, sin el viento de la tarde. Una vez empaquetados por la manyana, comenzo a soplar de nuevo, esta vez para llevarnos en volandas hasta destino. Las cabras subidas en los arboles de argan nos saludaban, y los kilometros pasaron volando por la mejor carretera probablemente de Marruecos, entre los centros turisticos de Essaouira y Marrakesh, hasta llegar a Chihuahua. De casualidad, otra vez, entramos a preguntar a una farmacia, y el hombre resulta que tenia tarjetas de visita de un motel en una gasolinera Petrom, donde dormimos y cenamos como reyes. Reyes sencillos, barato y bien. Por la noche, se colaba en la habitacion el ruido de la lluvia, las primeras gotas de nuestro viaje a Marruecos.

Dia 20: Chichaoua - Marrakesh: 75kms

Como habia llovido, y llevabamos un dia de adelanto, nos tomamos las cosas con calma. El solete asomaba timido entre las nubes cuando arrancamos, y el viento seguia de cola, asi que fuimos tranquilos, disfrutando los ultimos kilometros. Hasta que una mirada atras descubrio la tormenta que venia. A toda mecha (tampoco tanta) avanzamos bastantes kilometros hasta que la tormenta nos alcanzo, a unos 20kms de meta. Parada obligada, hombres del tiempo y predicciones. Un par de horas mas tarde reanudamos la marcha, con casi nada de lluvia y mucha salpicadura. Poco a poco nos fuimos adentrando al caos de Marrakesh y, antes de preguntar, caimos de pies a 300m del hotel que teniamos reservado para la ultima noche. La suerte de los campeones.

Hoy dia 21, y manyana, dia 22, haremos un poco de turistas y saborearemos el viaje. Hasta el proximo que hagamos. Ya os lo contaremos. Un saludo para todos.

§ Heldu garela ya! Atzo euripien eldu ginen metara! Oin 3 aste hasi ginen Tangerren, ta bitxu norarte eldu garen...Nok esangozten niri hau kilometrada guztixe aguanteko nebala..ontxe hasi die beleuneko minek, izterrien puntoren bat bebai, kostipau itzela ganien, baia bueno, gorputzek deskantzue bier daben seinale! Bixer hegazkinien monteu, ta buelta rutinara..pentsetiek bakarrik atzeraka botatezte, baia bueno, merezidu izen deu ta egixe esan pozik ta gustora sentitzen naz. Oin pausorik gatzena esango neke datorrela, ia kapas nazen kilometroz kilometro ikesten joan nazena niri buruz ta ingurueri buruz, ia al doten eguneroko rutinan era batera edo bestera aplikeu...apurka apurka hau bebai..
Esperientzi totalmente positiboa, rekomendablie ta seguramente, beste askon lelengoa!
Zakukada bat moxu danori ta lasterarte jente!



 Cena en Essaouira.

 Sin hacer casi nada, a 29km/h!

Tout droite!

Dia fresquito, como que es de hoy!

Chubasqueros on!

Final destination: Marrakesh

martes, 25 de septiembre de 2012

Greenpeace

No se donde deben estar los de Greenpeace, pero tengo que comentar esto. No puede fastidiar toda la experiencia que estamos viviendo, pero en ciertos momentos la desluce, y en el fondo me pone un poco triste. Hemos podido constatar que aqui el tema de la limpieza lo dejan un poco de lado. Empezando por que hay muy pocas papeleras (no hablemos ya de reciclaje), y supongo que la gente no se preocupa demasiado. Fue graciosa la anecdota de un dia que, despues de comprar y beber una botella de agua, la arrugo y busco un lugar donde ponerla. Unos hombres sentados en la mesa de la terraza nos miraban entretenidos. Al final uno de ellos me hizo una senyal con la cabeza. En ese arbol. El plastico desgraciadamente es omnipresente en todas partes. O en casi todas.

Ayer en Safi tuvimos tambien un episodio algo demoledor. Despues de pasear por el castillo y alrededores de la medina la noche anterior (ya visteis las fotos), salimos de la ciudad siguiendo el paseo. El paisaje era desolador. Casas derruidas a pie de acantilado, basura acumulada por todas partes, degradacion de la vida comunitaria en grado sumo. Son momentos que me hacen pensar que el mundo funciona muy mal. No puedo evitar ver a los reyes de ambos paises saludandose efusivamente, u oir noticias de cooperacion, y despues de ver lo que vimos ayer en Safi ponerme a llorar (soy de lagrima facil). Es broma lo de llorar, pero si que era desolador. Y ya paro, que hay cosas mas alegres que explicar.

Dia 17:  Safi - Souiria Qdima: 40kms

Decidimos tomarnos un dia de mas calma y recuperar un poco de fuerzas. Habiamos visto que aqui habia un camping asi que decidimos hacer solo estos treinta y pocos kilometros. Despues de salir penosamente de Safi recorriendo todo el poligono industrial (jugamos a adivinar que tipo de pescado enlataban en cada tinglado) llegamos a la costa esplendida que es esta parte del litoral. La carretera ahora entra ahora sale hacia el mar y la tranquilidad con la que tomamos la etapa nos permitio disfrutarlo. Llegamos temprano a Souiria para ver que el camping estaba cerrado, pero que podriamos acampar en la playa, al lado de un chiringuito custodiado y entretenido por un mono. Y alli pasamos el dia, mirando el mar, charlando, viendo las barcas. Cuando se hizo de noche y mientras esperabamos la hora de acampar pusieron el Rayo-Madrid y luego el Depor-Sevilla. La Liga dels collons. Total, que al final nos pusimos a montar la tienda y en eso que se nos acerca un hombre. Como solo hablaba frances me voy a inventar la conversacion, pero supongo que fue algo parecido.

Hombre: Chiquillos, que vais a acampar aqui?
Nosotros: Pooooh... como?
Hombre: que si vais a acampar aqui. Yo tengo una maison aqui al lao, donde vivo con mi mujer y en el piso de arriba hay una habitacion que...

Yo al oir maison abri los ojos como Ozil.

Nosotros: Hombre, que no queremos molestar, que...
Hombre: Que quil vent es mu fuerte.

Total, que acabamos durmiendo en casa de Fatima y Xxxxx (es que era mas dificil de acordarse). Esta manana a las 8 estabamos en la puerta esperando a que se despertaran :) Pero no podemos estar mas agredecidos a estos extranyos, que con match-ball en contra, segundo saque y viento en contra, vinieron a rescatarnos.

Dia 18:  Souiria Qdima - Essaouira: 90kms

Carretera de la costa de un litoral idilico (se me acaban los adjetivos y aqui no tengo Thesaurus). Precioso, pero lleno de toboganes. Hemos cambiado mas de marcha que un Formula 1 en un fin de semana de gran premio en Monaco. Algunas subidas de muysenyormio. Pero entretenidos. Los ultimos 20kms surcando un bosque que llenaba todo lo que alcanzaba la vista (Rakel llevaba las lentillas puestas). Y aqui estamos en Essaouira, rodeados de turistas, instalados en el camping, y con piedras en los bolsillos (y tierra en los orejas, como no) porque hace mucho viento en el paraiso del windsurf y el kitesurf.

Manyana emprendemos ya camino hacia Marrakesh, en lo que seran los ultimos 200kms de nuestra aventura. Seguimos felices, pero a la vez un poco tristes. Pero felices. Un besito.


§ Ai amatxue!Hau amaitzen hasi dala..geur kostako azkeneko herrire heldu gara, ta bixer ya gure azkeneko kilometroak, apurka apurka Marrakech-erantza joateko...Oin momentuen mille geuze alko notzuezen konteu ta esplikeu, baina geur eskerrak emoteko gogoak dekotez. Eskerrik asko handi handi bet familixeri hau biajetxue eitzie erabaki nebanien erreztasun ta animo guztixek emotiegaitzik, barrera edo pega bat bez ipini barik... Eskerrik asko benetan, batezbe zuri ama.
1300km ak pase doguz (Alain, erakutsiko dotzut kontakilometrosa, edo bestela Joanan moduen google-n begitxu rekorridue :-) ) ta hankak kantzeta dauz bai, baia buruek be ya deskantzue eskatzen deu! Deskantzue ta  Euskal Herri aldera bisita urgentie eskatzen dekot! Beti... EURRERA!
Zakukada bat besarkada harantza, batezbe Txorroburu aldera!



Como estaba la sopa! Yo, dos tazas!

Esta es para Ester

 A ver quien encuentra el detalle. Saliendo de Safi.

 Oooohhhhh!!!!

Eeeeewwwwww!!!!

 Peligro, camellos.

 Salto hacia el mar

Essaouira, al fondo. 

El castillo de Mogador (esta me la invento)


domingo, 23 de septiembre de 2012

Al mar

Pues eso, que hemos llegado al mar. Aunque hoy no lo hemos visto mucho, porque hay una bruma que lo llena todo. Estamos en Safi, frente al oceano Atlantico. El olor de mar que hacia tiempo no experimentabamos. Rakel se vuelve loca con las sardinas; jaja, en realidad las odia, pero ahora tendremos unos dias para comer un poco de pescado y sentarnos mirando al mar. Nostalgia?

Por si era poco lo que habiamos hecho, en dos dias hemos recorrido los 200 kms que nos separaban de la costa marroqui. Tengo las piernas que me explotan ya (http://www.youtube.com/watch?v=lNv2TGQ19A8). Para manana tenemos pensado una etapa de relajacion, segun donde caiga el proximo camping. Vamos direccion al sur, a Essaouira. A ver si llegamos. Y luego encararemos la recta final hacia Marrakesh.

De momento, sona bona música i som davant del mar (letra de una cancion de Manel).

Dia 15: El Kelaa des Sraghna - Youssoufia: 120kms

La cuestion era que queriamos llegar a alguna parte, y el camino recto hacia al mar esta plagado de la nada. Asi que la noche anterior decidimos intentarlo. La carretera era buena, y en un santiamen hicimos los primeros 25. Llano completamente, con los cascos aerodinamicos y el coche del jefe de equipo jaleando detras. Tras una paradinya para comer, hicimos otros 30 hasta Ben Guerir, los ultimos 3 con un motorista espontaneo que hablaba italiano. Bambina, bambina! Kilometros divertidos. Igual como penitencia, pinche entrando (o saliendo) del pueblo. El primer pinchazo!

Otra miniparada y arreando. Asi hasta que el sol empezo a atorar nuestras (mi) cabezotas y paramos a la unica sombra que encontramos, para beber un poco de agua caliente, que era lo unico que teniamos. Por primera vez pasamos realmente sed. Vino a la cabeza la imagen de unos ninos pastores que encontramos en una etapa atlastica, que nos saludaron y nos pidieron agua, que nosotros gustosamente compartimos. No voy a extenderme, que cada uno reflexione como quiera.

Al final reemprendimos el camino, con un viento de cara de intensidad remarcable, lo que hizo un calvario llegar hasta el siguiente bar, a unos 10 kilometros. Momentos duros. Al final, llegamos a Yousouffia, con 120kms en las piernas, poca energia y un solo hotel homonimo, donde nos clavaron 40euros. Hotel Youssoufia, hay que evitarlo.

Dia 16:  Youssoufia - Safi: 90kms

Entre una cosa y otra, los kilometros se acumulan. En estos dos dias el paisaje no ha ayudado a hacerlos mas placenteros, y el viento final de hoy otra vez se ha atragantado. Pero aqui estamos. En un camping! Nos quedan un par de dias de costa, donde nos sera mas facil encontrar camping para ahorrar un poco de dinero y gastarlo en pescado :P

Pues nada, os dejamos unas fotillos mas. Bisous pour tous... joder, con il francaise...

§ Atzoko kilometradie geur hankak igerri dabe...haize itzelagaz tope gara azkeneko bi egunetan, ta horrek onino geuzek gatzau ipintzen deuz...baia hementxe gauz, itsasoan alboan. Faltan botaten gendun hau be, suposatzen dot Tarragonan plaixen bertan bisitziek itsasora oitxustela, ta monotxue eukigu ya hona eltzeko bebai..egunek eurrera hegaz, ta azkeneko astien sartuko gara bixer. Laburpenak ta konklusinoak atateko momentue? ez, onino ez..onino asko dau disfrutetako ta bisitzeko!
Deskantzetako izen gara bixer, baia seguramente nonorantza joango gara, beti EURRERA!
Animo astiegaz danori; ta zakukada bat moxu harantza gorantza!han doiez, Atlantikotik gora!


 Kilometros y kilometros de (casi) nada

 Habra que hacer el tonto un rato, pues.

 Paya, no, paya! Montamos una mesa...

 Chateau de Mer, Safi.

Vaya canya mas larga.

viernes, 21 de septiembre de 2012

1000 kms

http://www.youtube.com/watch?v=e8orMFPCMnA

Je, je. Bueno, de hecho nos faltan unos pocos, como 15, pero cuando alguno lo lea ya los llevaremos. Muchos kilometros, mucho calor, mucha carretera con baches, muchas subidas y bajadas, muchos olivos, muchos Mercedes blancos, muchos camiones cargados hasta los topes, muchas cocacolas y litros de agua, muchos bocatas, muchas vueltas buscando algun sitio donde comer o dormir, muchos burros (de cuatro patas), muchas estrellas, mucha crema solar e hidratante, muchas antenas parabolicas, mucho hombre mirando a Rakel, mucho.... mmmm .... mucho.... vale!

Pocos incidentes. Arkansas (la bici de Rakel) hace algun ruidillo, el misterioso caso del freno que se tensa en Marin (la bici de Xavi), alguno que nos cobra de mas algo, un susto con un perro que se acercaba fieramente pero que al verme la cara (o las costillas de Rakel) vio que no tenia nada que hacer.

Muchos ratos buenos y pocos malos en 1000 kms :)

Dia 13: Azilal - Souk Sebt: 101kms

Los ultimos 15 un poco obligados, porque no encontrabamos ningun refugio. Es dificil, segun como, encontrar alguna pension por los pueblos. Tenemos la impresion que si la gente viaja, duerme en el coche o... Solo en sitios turisticos de verdad parece haber variedad. Como ayer en las cascadas de Ouzoud. Nada mas llegar (bonito el camino desde Azilal, y duro otra vez) ya teniamos tres tios encima ofreciendonos donde dormir y comer. Al final continuamos adelante. Conocimos al Bob Marley de Marruecos en Ait Attab, que nos ofrecio su casa, pero esta vez no nos atrevimos a aceptar. Al final, subimos el ultimo puerto del Atlas medio, y llegando al llano otra vez, preguntamos en la gendarmerie donde quedarnos. Nos dirigieron a Souk Sebt, donde llegamos cuando ya anochecia, y, siguiendo a un local en un Vespino, llegamos al hotel del pueblo, donde el tipo del hotel se aprovecho de la situacion. Nada, 10 euros de mas, pero...

Dia 14: Souk Sebt - El Kela des Sraghna: 83kms

Nombre aproximado de la localidad :) Hoy ha sido menos exigente. Recorriendo de nuevo los kilometros de Souk Sebt hasta la nacional, y luego llaneando mas o menos hasta aqui. Pero la acumulacion de kilometros se nota, claro. Hemos dejado atras con entre pena y alegria las montanyas, y manyana encararemos unos 200kms de llano que nos llevara a la costa. Un tajin completo mientras mirabamos la telenovela junto con todos los del bar nos ha devuelto un poco de energia. Aunque Rakel esta cansada. Sera que no ha dormido bien la siesta, siempre que se despierta estoy roncando. http://www.youtube.com/watch?v=WMx8zxA7Al0

Au, un besito para todos.

§ Bai, kantzeta nau bai. Atzoko 101km ak geur nire hankak igerri dabe..bizikletiegaz be pare bat problema eukitez, baia bueno, heldu gara heldu bier izen garen lekure ta ederto! izter itzelakaz amaitxuko dot...preparetan nabil nire lobatxu morrozkotxue baserrire bizikletan eroan al izeteko.jejeje. Astetxu bet geratzen da, ze arin pase dan denporie! ta Xavik dinon moduen, momentu on asko ta ez hain on gitxi batzuk bebai...bagoiez kostarantza! ia zer topetangun handik! Asteburu on danori, zakukada bat moxu ta nahiz ta 40 graduten ideia apurrek be urtu, beti EURRERA!


Gorges del Ouzoud

Vamos abajo, no?

No hay casi, de Mercedes blancos.

Agur, Atlas Medio!

 Xavi pasando el rato

De verdad que no venia nadie

Todos mirando el futbol?


miércoles, 19 de septiembre de 2012

Etapa Reina

Bueno, siempre escribo en castellano y luego Rakel mete en euskera el resto, asi que hoy, en plena zona bereber, permitidme que haga la introduccion en catalan. Total, tampoco es tan interesante lo que digo, y el catalan c'est tre facile. I es que aprofitant que el futbol es un tema candent, he d'explicar que la gent d'aqui es mes del barça que del madrid. Al nord es mes exagerat. Pobre trist Ronaldo, Ozil ven mes camisetes (falses, es clar) que ell al Marroc. Mes al sud la cosa es va equilibrant. Alguna altra camiseta d'equip europeu, bastants de la roja. El que no he trobat fins ara, i no em rendeixo, es una camiseta del nastic a part de la meva. Per exemple de Peragon. Li pregare a Santa Rita, patrona dels impossibles. Com impossible era quasi que acabes la pujada d'avui...

Dia 10: Khenifra - Zaouia Cheik: 65kms

Punto de inflexion en el viaje. La noche antes nos dimos cuenta que aqui, en pleno verano, pues la gente se mueve mas por la noche. Despues de actualizar el blog, salimos que ya era de noche y nos encontramos con que se iba abe un follon... No he podido estarme (toma catalanada para anunciar el APM: http://www.youtube.com/watch?v=u-PjT-Z9o0o). Asi que ahora salimos un ratillo cuando baja el sol. Nada de Bacardis, por eso, solo dimos una vuelta por el mercado y la city.

Despues de dormir al Hotel de la France, el de recepcion hablaba castellano, salimos direccion Marrakesh, y aunque la foto marque 316, todavia nos quedan unos cuantos mas, que vamos dando rodeos. Como yo cuando abro la boca, vamos. Un terrenillo de toboganes rompepiernas, y al llegar al susodicho pueblo, paramos en un bar. Curiosamente el que nos atendio hablaba castellano. Una cosa lleva a la otra y nos acompanyo a comer medio pollo y luego al hotelillo de un amigo suyo que luego nos llevo a otro porque era mas tranquilo. Good. 120drm. Rakel pensaba que el presidente del pueblo (ella es asi), pero al final era peluquero y queria irse a Finlandia porque aqui hace mucho calor y le salen sarpullidos. De verdad. Buena gente.

Dia 11: Zaouia Cheik - Beni Mellal: 75kms

Tengo que decirlo. Como se dice sientate en arabe? Ben Alasilla. Y si eres argentino? Beni Alasiya. Tantas horas en la bici.... Pues terrenillo llano de verdad, hicimos los 75 en un santiamen y sin casco aerodinamico camiseta del Nastic de vela. Estos dias hemos pedaleado por las faldas del Atlas Medio, en este caso con las montanyas escondidillas detras de una bruma que nos ha dado un poco de descanso de calor. Un dia algo mas aburrido, paisajisticamente hablando, pero siempre pasa algo. Despues de atravesar la ciudad caotica por el laillo, paramos en un bar de casualidad, habra alguien? Pues si, habia, y luego vino Faissal. Acabamos en su casa, comiendo, yendo a buscar a su hermana al trabajo en coche, y durmiendo con ellos. Buena gente. De verdad. Y probamos el agua del grifo. Y la ensalada. Y todo bien. Mas detalles sobre la velada bajo demanda.

Dia 12: Beni Mellal - Azilal: 80kms

Etapa reina del Atlas Medio. 20kms llaneando hasta Afourer, donde empieza le subida interminable. Desde abajo nos preguntabamos si habia que subir hasta arriba del todo. Pues si. Y mas. Luego una bajada interminable hasta la presa no me acuerdo del nombre, pero mu potito. Mirad las fotos furtivas que ha sacado Rakel. Lastima que no ha quedado inmortalizada la cara que ha puesto cuando el guardia de la presa nos ha silbado desde su puesto para que tiraramos para'lante. Y luego, desde Bin el Ouidane, la subida interminable de verdad hasta Azilal. Dia de ciclismo epico. Y aqui estamos, preparados para la noche de Azilal. Lastima que se nos acaban las pilas rapido...

 § Ba bai, emoten deu Marrakech gero ta hurbillau dauela! Denporaz pentsetan gendune baino hobeto goiez ta bixer Atlasetik urten ta kostalderantza joango gara seguramente. Eztogu euki pentseta, baina astetxu baten denporie eukikogule uste dogu. Hasikera baten gure abenturie Marrakecherarte eltzie zan, baina ya ke onarte heldu garen ezta?ba eurrera segiduko dogu. Fisikamente ondo sentitzen gara, geur be sufridutie toke iaku momenturen baten baina ondo, ta buruek be oingoz bastante ondo aguantetan deu ... Besterik barik jente, gosie tragetan nau asike bagoiez ia zozer afaltzen dogun... hori bai, kantzeta egon arren, beti EURRERA!
Zakukada bat moxu harantza gorantza!
Oxi, besarkada bero bat.

 Ya queda menos, ama!

 El descanso de los burros

 Muchas gracias por todo!!

 Barrio Sesamo: Estamos abajo!

Barrio Sesamo: Estamos arriba!

 Barrio Sesamo (y 3): Estamos al otro lado!

 Quien vive ahi?

Carreteras perdidas
Esto era antes de saber lo que faltaba por subir


domingo, 16 de septiembre de 2012

Cada dia una sorpresa (o varias)

Pues si, porque no tenemos nada previsto, asi que cada dia nos tenemos que buscar la vida. Pero todo bien. Ayer por ejemplo, descubrimos un pueblecito que por fuera parecia derruido, pero luego estuvimos encantados, dormimos como ceporros en un hotelillo ideal (barato, limpio y nos duchamos con un barrenyo de agua), ejercimos de ojeadores de futbol en la plaza del pueblo y cenamos un poco de empanada de pasta de churro.

Y hoy, por ejemplo, hemos comido en un sitio donde tenian ollas con un poco de todo. Despues de pedir dos raciones de lentejas, nos han servido 'tapas' de lentejas, correcto, judias, pollo, carne estofada, patatas.... y callos. Pero ni yo he tenido els dallonses de comermelos. Luego buscando un sitio donde caer rendidos, hemos parado en un hotelillo, yo creo que de citas, porque la recepcionista y otra no paraban de reir maliciosamente y, bueno, no me enrollo demasiado. Y asi, poco a poco, hemos pasado de 550kms pedaleados.

Dia 8: Azrou - Ain Leuh: 65kms

Salimos del Prince of Persia Camping (ver fotos de la entrada anterior) y ya empezamos a tirar para arriba. Estamos en el Parque Nacional d'Ifrane asi que se trataba de aprovechar las sombras del bosque. El mapa que llevamos no es del todo detallado y si alguien pasa por aqui alguna vez, igual valdria la pena parar en la oficina del parque y pedir uno del parque. El recorrido es precioso entre bosque y llanuras donde no tenia claro si esperar que de un momento a otro apareciera Toro Sentado, Gengis Kan o, para los mas nostalgicos, Lin Chung, de La Frontera Azul. Siguiendo la promesa hecha a nuestras madres de no hacer locuras, decidimos desoir las llamadas de los caminos que se internan en el bosque y seguimos la carretera. Otro dia para enmarcar. Abajo podeis ver algunas fotos. Para los corredores decir que hicimos en sentido inverso buena parte del recorrido del Marathon Des Cedres.
Resulta curioso cuando entras a un bar, preguntas si tienen algo para comer, te dicen que si de manera firme, y al de poco rato ves como la camarera del bar va al bar de al lado a pedir algo de comer para luego darnos a nosotros...ya nos ha pasado varias veces.

Dia 9: Ain Leuh - Khenifra: 85kms

Estos dias nos hemos estado moviendo entre 1.000 y 1.500 metros de altura, pero hoy no se acababa nunca. El recorrido precioso tambien: bosque a ratos, explanadas, un lago, las fuentes del rio Oum Rabia. Pero vamos hacia el sur, y al bajar de altura un poquito nos ha dado una bofetada el sol. Y la carretera, claro, que no queria acabar de bajar. Khenifra es una ciudad bastante grande, con un poco de todo, pero nosotros preferimos sitios mas tranquilitos como el de ayer. A partir de ahora intentaremos buscar sitios mas pequenyitos. Y antes de utilizar demasiados diminutivitos, me despido.

Notita: Tambien subiremos hoy las fotos del dia anterior.


Bosqueeeeeee...

Si las vacas no se apartan

 Tajin del bar de al lado

 El hotel favorito

 Mas bosque

Carretera sin fin
 
 Parajes espectaculares

 Fuentes del rio Onrrubia... o parecido

Khenifra, finally


§ Egunek eurrerantza doaz, ta geur lelengo biderrez Marrakech ipintzen daben kartel bat ikusi dogu kurtze baten..hurbiltzen gauzen seinale,txiri txiri bagoaz mapan berantza...geurko egune gogorra izen dala aitortu biot bai; egixe esan egunero dekogu momentu gatzen bat bizikleta ganien, baina geurko azkeneko kilometroak luziek ein die..hegoalderantza goaz ta beroa gero ta geixazu igertzen da bebai. Baina bueno, hona be heldu gara!Xavik dinon moduen egunien sorpresa desberdin pilloa topetan doguz bidien, ta horrek eurrerantza segitzeko gogoak ta inderrak emotezkuz.
Besterik barik jente, deskantzetan joateko sasoie da, bixer goizetik altzetie toketan iaku ta! 
Zakukada bat moxu Euskal Herrirantza ta EURRERA!


viernes, 14 de septiembre de 2012

Sabias que...?

En Marruecos fuera del centro de las ciudades hay mogollon de burros, perros, y gallos que por la noche se ponen de acuerdo para desganyitarse?

En esta temporada del anyo no se ve ni una nube, y por las noches el cielo es tan estrellado que pone la piel de gallina?

El couscous es una comida familiar y solo se sirve (fuera de las ciudades) una vez por semana, mas concretamente los viernes, o sea hoy, y que estamos salivando?

Mas datos concretos:

- Un panecillo semidulce para los dos: 1.20drm, 0.10e
- Una noche en el camping de Prince of Persia: 60drm, 5.5e

Dia 6: Meknes - Azrou: 75kms

Salir de Meknes por las 'rondas' fue una pequenya locura. Cansados, con las piernas pesadas, el sol ya apretando (hay que madrugar mas) y 8kms de trafico pesado. Pero luego la cosa fue mejorando. Con la carretera buena, un falso llano, fuimos a buen ritmo hasta El Hajeb, un pueblo muy bien cuidado en lo alto de una colina que antecede a la planicie que nos lleva al Atlas medio. Paramos en una tiendecita a comprar agua y cocacola (la subida al pueblo lo requeria), y topamos con el tendero, un senyor en la cincuentena, con una sonrisa acogedora, que nos dio conversacion (toda la que podemos hacer en frances) y al final nos regalo unos frutos secos para el viaje. Curioso, al salir del pueblo, a 37 grados (calor, claro, pero aguantable), hay una barrera para cuando la nieve bloquea la carretera.

Despues de 30kms de llano y subida ligera, acabamos llegando a la entrada del Atlas medio. Paisajes sobrecogedores. Esfuerzo recompensado. Tagin+cocacola.

4kms mas de subida y llegamos al camping, donde hoy descansamos. Hay que reponer fuerzas. Las piernas piden un descanso, y la cabeza tambien.

Dia 7: Azrou: Descanso


La veritat que estem be, tenim moments de tot pero tot va sobre rodes (mai millor dit). A vegades amb ganes de tirar les alforges al primer container que trobem, i a vegades ens quedem emparrats una bona estona sense dir res nomes mirant un paisatge que sembla de pel-licula...

§ Geur 7. egune dala, deskantzu bet merezi dogule pentse dogu. Ixe 450km daroaguz ganien, ta gure hankak eta buruek bebai, paroitxu baten bierrizena euki dabe. Oin 1200metrora gauz ta abiseskue ya hemendik eurrera apurka apurka joan bier dogule... Astebete pase da ya, ta mille istori/anekdota dekoguz kontetako!!baia honek gorde eingo dotez, bazkari on bategaz zuekaz konpartitzeko!! asteburuetan etxera noanien beti kejetan naz aitari beti menu bardine dauela ta, baina ze gustora jango nebazan oin txipiroi batzuuuk!! edo artxoa!! urrun gauzenien baloretan dogu hori dana; zoritxarrez!

Moxu handi bet danori ta EURRERA!!

 37 grados y una barrera para la nieve

 Entrada al Atlas Medio

 Bajando (por fin) a Azrou

 No podemos jugar a 'que forma tienen las nubes'

Prince of Persia. Imposible no imaginarlo.

Exhaustos pero felices :)